Het is begonnen bij de rivier. Wandelend over de waalstrandjes, met mijn hond. Stukken hout in het zand, verweerd door weer en water. Meestal wilgenhout.
Ik nam een zakmes mee. En ik sneed in het nog zachte, natte hout. Verweerde stukjes eruit, gaten die er al in zaten groter maken of de randen afronden. Vormen met veel beweging. Dit was mijn eerste snijwerkje, met als sokkel een steen die ik ook in het zand vond.
Het begon klein, maar tijdens mijn dagelijkse struintochten kreeg ik steeds meer oog voor mooie stukken hout. Ook grote stukken, stammen….En hoe moest ik deze meekrijgen? Dan sleepte ik deze een stuk achter me aan, totdat ik er genoeg van had en het liet liggen. De volgende dag sleepte ik het weer verder…net zo lang totdat ik er met mijn auto bij kon.
Pissebedden en ander ongedierte, zand, steentjes…. met een borstel schoonmaken en dan met hamer en guts, soms met de hand, verrotte stukken weghalen. Net zolang tot alle zachte, verweerde stukken weg zijn en je kunt gaan kijken…wat nu?
Wie is de baas? Het hout of ik? Laat ik me alleen maar leiden door de vorm van het hout of grijp ik in? Wanneer wordt het mijn eigen vorm?
Tijdens een van mijn tochten langs de Waal zag ik tot mijn schrik dat alle prachtige wilgen gerooid waren! Er lagen nog wat stammen, één ervan nam ik mee. Toen ik ermee aan de slag ging, ontstond een kop van een gans…later een vleugel en toen nog een… ! Zat die vorm er al in, was het toeval, of komt het omdat ík er een gans in zag en deze verder uitwerkte? Misschien had iemand anders er iets heel anders uit laten ontstaan……
En wat er dan ontstaat: veel had te maken met beweging… Omdat ik in die tijd veel in beweging was, letterlijk en figuurlijk?
De wilg.
gebruik:
De wilg werd al eeuwenlang gebruikt voor het vervaardigen van erfafscheidingen, hek – en vlechtwerk, het maken van kisten, houtwol, houtskool en cricketbats. Eskimo’s gebruikten voor het geraamte van hun kajaks wilgenhout. Een omheining van wilgentakken noemde men luik, de loke of heimluik. Tegenwoordig worden wilgentenen wel eens langs een metalen constructie gevlochten als geluidsscherm. In combinatie met leem werden wilgentakken gebruikt bij de bouw van vakwerkhuizen. In de Voerstreek (België) kan men dit nog zien. Wilgenrijshout wordt tegenwoordig ook tussen palen gevlochten voor het aanleggen van milieuvriendelijke oevers.
Klompendragers beweren dat klompen, die van wilgenhout vervaardigd zijn, een betere kwaliteit leveren dan die van populierenhout. Ze zouden beter tegen water kunnen en meer warmte geven.
Wilgenhout is ook zeer geschikt voor houten stelen van gereedschappen. Het looizuur van de bitterwilg werd gebruikt om leer te looien.
Wilgenbast gebruikte men vroeger tegen reumatiek en jicht. Door op een stukje bast te kauwen, kun je pijn verlichten. Daarin zit namelijk salicine, hoofdbestanddeel van aspirine.
De wilg speelt een belangrijke rol in de mythologie, magie en folklore van vele culturen. Hij werd altijd in verband gebracht met dromen, kunstzinnige inspiratie en toverij.
Zij hebben ook een positieve invloed op ongewenste gevoelens zoals depressies. Van wilgenhout worden ook hangers en broches gemaakt, voorzien van runentekens. Zij zouden voor een emotioneel evenwicht zorgen.
Een takje of blad van een wilg onder het hoofdkussen gelegd zorgt voor betekenisvolle dromen.
De botanische naam Salix is afgeleid van het Keltische woord sal = nabji en lis= water. Omdat de wilg snel groeit en diepe sterke wortels heeft, wordt zij vaak geplant om erosie aan de oevers van rivieren tegen te gaan.
Een van de belangrijkste eigenschappen van de wilg is vruchtbaarheid. Steek je een takje in de grond, dan groeit daar meteen een boompje uit.
Volgens de Keltische boomkalender zijn wilgenmensen (maart) mooi, melancholiek, attractief en empatisch. Zij houden van alles wat mooi en smaakvol is en reizen graag. Zij zijn dromers en tegelijk rusteloos. Zij zijn gemakkelijk te beïnvloeden, maar houden er niet van om naar de pijpen van anderen te dansen.
(www.stemderbomen.nl)
werkplaatscambium 